۲۴.۰۹.۱۳۹۲ - مثلث‌های عشقی و روابط ناکام تمام ظرفیت تئاتر ما نیست

افشین خورشید باختری داور بخش اولیه پذیرش متون چشم‌انداز سی‌و دومین جشنواره تئاتر فجر گفت: بخش چشم‌انداز جشنواره در حقیقت دورنمایی کوتاه مدت و یکساله‌ای را در تئاتر کشور در نظر دارد و در نگاهی که جشنواره یا دبیرخانه بر اساس سیاست‌گذاری‌هایی که نسبت به تولید‌های نمایشی برای خوراک یک ساله تئاتر کشور دارد؛ این بخش چشم‌اندازی از آثاری است که به اجرا در می‌آیند و در آینده به صحنه می‌روند. هر چند در جشنواره امسال تعهدی برای اجرای عموم این آثار لحاظ نشده است ولی فلسفه آن این است که آثار باید دست اول و تولیدی و ایرانی باشند.

او درباره نحوه داوری آثار گفت: قطعا در داوری‌ها همفکری و اظهار نظر گروهی باعث انتخاب آثار شد در کنار اینکه شرکت‌کنندگان باید شرایط فراخوان را رعایت می‌کردند. از جمله این‌ که نمایشنامه‌ها تکراری نباشد و در هیچ جا اجرا نشده باشند. استانداردهای لازم را داشته باشند، کمتر از 40دقیقه نباشند و چیزهای کلی و بدیهی. مثل تمام گروه‌های داوری ملاک‌های‌ما فنی و تکنیکال بود که هر کدام از آثاری که واجد شرایط هستند، بتوانند درونمایه خودشان را متناسب با صحنه نشان دهند و قابل انتقال برای مخاطب باشند و در شخصیت‌پردازی مکانیزیم خوبی داشته باشند.

داور متون بخش چشم‌انداز جشنواره سی و دوم ادامه داد: از بین 470 اثر رسیده به دبیرخانه 37 نمایشنامه انتخاب شد که در نهایت 12 اثر به مرحله‌نهایی راه پیدا می‌کنند. خواه ناخواه یک تعداد جا می‌مانند و چه بسا در میان آنها که انتخاب نشده‌اند بسیاری از نمایش‌ها می‌توانستند باشند ولی ظرفیت کافی نبود و نمی‌خواستیم تعهد بیهوده ایجاد شود.

خورشید باختری درباره مضمون آثار گفت: متاسفانه در  اکثر متون بخش چشم‌انداز گرایش‌های تکراری وجود داشت یا اقتباس از آثار شکسپیر و دیگران یا مثلث‌های عشقی. اکثر نمایش‌ها مکان رخدادشان در آپارتمان و روی مبلمان بود و در داخل ساختمان صورت می‌گیرند. محور موضوع اکثر نمایش‌ها مثلث‌های عشقی و روابط ناکام است در صورتی که تمام ظرفیت تئاتر ما این نیست و ما مشکلات مهم اجتماعی از قبیل بی‌کاری و یا مسائل فرهنگی داریم. علت انتخاب آنها هم احساس می‌کنم تاثیر تلویزیون یا فیلم‌های سینمایی است. متاسفانه در بعضی از نمایشنامه‌های ارسالی اصول بدیهی رعایت نشده بود به طور مثال پر از غلط املایی بودند. امسال هم هیچ طرح نمایشی پذیرفته نشد؛ در هر صورت نه رئالیزم ما را نجات می‌دهد نه داستان نگفتن تنها کیفیت تعیین‌کننده است و پرداخت نهایی کارگردان می‌تواند از یک طرح ساده یک کار حرفه‌ای بسازد.