جستجو
|
تاریخ: ۱۷.۱۱.۱۳۹۱
ماژول:
موضوع: خیر
پرویز پرستویی :چرا باید سپاه، نیروی انتظامی و انصار حزب الله درباره سینما تصمیم بگیرند؟ مگر من بازیگر میتوانم درباره سیاستهای سپاه، نیروی انتظامی، انصار حزب الله یا مجلس حرف بزنم و تصمیم گیری کنم؟
گفت وگوی خواندنی الهه خسروی یگانه با پرستویی :صادقانه بگویم همدیگر را دوست نداریم! آقای میر اعلایی چرا نگذاشتی تقوایی کار کند ؟ الهه خسروی یگانه: یک سالی هست که آدمها پرویز پرستویی را به جای آنکه روی پرده سینما ببینند در مسیر کوهنوردی کلک چال و توچال میبینند. او این روزها ترجیح میدهد به جای بازیگری از سینه کوه بالا برود تا از آن بالا به تهران نگاه کند. او «حاج کاظم» وار پای آرمانهایش ایستاده است. هنرش را وسیله امرار معاش نمیکند و به هر فرصتی پاسخ مثبت نمیدهد. انگار که بخواهد این بار به جای «عباس»، سینما را نجات دهد. ولی همه ما میدانیم که او قهرمان تنهایی است. همانطور که «حاج کاظم» بود. به فکر بالا بردن آمار بازیگریش نیست و ترجیح میدهد اعتبارش را برای آدمهای بینام و نشانی خرج کند که نیازمند یاریاند. گفت و گو با پرویز پرستویی اتفاق خوبی بود. لااقل این امید را زنده کرد که هنوز چراغی روشن است: آقای پرستویی از ساخته شدن و پخش سریال «آشپزباشی» پنج سال گذشته است و شما طی این پنج سال فقط در سه فیلم بازی داشتید. این کمکاری ناشی از چیست؟ حتما یادتان هست آخرین فیلمی که من کار کردم فیلم «بیست» بود. پس از آن 16 ماه درگیر سریال «آشپزباشی» بودم و بعد در سه فیلم بازی کردم؛ «1359»، «خرس» و «من و زیبا». سه فیلم در پنج سال کم نیست؟ همیشه همین طور بوده؛ یعنی من هیچ سالی دو فیلم کار نکردهام. همیشه هم در نهایت از بین پیشنهادها، یکی را انتخاب کردهام که به نسبت فیلمنامههای دیگر وضعیت بهتری داشته است. چون بههرحال بضاعت نوشتاری و سناریونویسی سینمای ما در یک حد مشخصی است و نباید از آن بیشتر از بضاعتش انتظار داشت. اما پیشنهاد که زیاد داشتید؟ من بازیگرم، خوشبختانه بازیگری هم هستم که پیشنهادهای زیادی به من میشود، اما من هر پیشنهادی را قبول نمیکنم. نه قصد فخرفروشی دارم و نه میخواهم خودم را به رخ بکشم، اما این واقعیتی است که وجود دارد. چرا پیشنهادها را قبول نمیکنید؟ چون دغدغههایی دارم که سالهای سال است با من بوده و هست؛ یعنی از زمانی که تئاتر را به صورت آماتوری آغاز کردم. آن موقع به ما یاد دادند که باید موثر باشیم. پیش ازهر شعار بیرونی که که میخواهیم برای مخاطب بدهیم، اول باید ببینیم چه اتفاقی در خودمان میافتد، و آیا این اتفاق با مخاطب ارتباط برقرار میکند یا نه؟ الان هم من به این دغدغهها پایبندم و بر همین اساس است که میگویم کم کار نبودهام. پس شاید در این پنج سال انتخابهای خوبی نداشتهاید و این فیلمها دیده نشدهاند که این شائبه به وجود میآید؟ متاسفانه در حال حاضر و در سینمای ما، همه یاد گرفتهاند که به هم بپرند. اختیار هم از دست ما خارج شده است. از آن طرف و خارج از دایره سینما هم، شاهدیم که همه دارند راجع به حوزه سینما نظر میدهند. ما خودمان همدیگر را قیمه قیمه میکنیم و دیگران هم در این وضعیت در مورد همه چیز این سینما نظر میدهند. راستش را بخواهید، من از زمان سریال «آشپزباشی» به بعد بود که دیدم این مسئله چقدر دامنگیر سینمای ما شده است. از سریال آشپزباشی راضی بودید؟ یک مشکلاتی با خود سریال داشتم. در واقع به حضورم در آن سریال نمره قبولی نمیدهم. بعد از سریال «زیر تیغ» تصورم از «آشپزباشی» چیز دیگری بود که به هرحال گذشت. بعد از این سریال دوباره به سینما برگشتید. در واقع تصمیم گرفتم در این سه فیلمی که گفتم، بازی کنم. ببینید من همیشه در مورد کار خودم در سینما و تئاتر مثالی دارم که میزنم. میگویم نعوذبالله، من روی صحنه تئاتر خدا هستم. چون هیچ واسطهای بین من و تماشاگر وجود ندارد. میتوانم به تنهایی یک اجرا را به اوج برسانم یا آن را به زمین بزنم. بازیگری هستم که نفس به نفس تماشاچی بازی میکنم. اما در سینما معتقدم که من بنده خدا هستم. چون خدای من کسی است که پشت دوربین قرار گرفته است. اینجا من خودم را به کارگردان میسپارم، اما این خودسپردگی هوشمندانه است، و حد و مرز دارد. وقتی فیلمی را شروع میکنیم، اول ماجرا همه خیلی مهربان، شیرین و همدل هستند، همراهی نشان میدهند، ولی وقتی کار شروع میشود، دیگر کارگردان میشود قادر مطلق و من فقط یک بازیگرم. به صراحت بگویم هیچ فیلمنامهای نبوده که من آن را با فکر انتخاب نکرده باشم، چه آن موقع که تماشاچی مرا نمیشناخته و چه الان. هیج وقت به خاطر پول و دستمزد نقشی را نپذیرفتهام. فقط به این نگاه میکنم که ببینم فیلم چه میخواهد به تماشاگر بگوید. اگر جواب این سئوال را گرفتم تازه میافتم به دنبال اینکه حق خودم را از کار بگیرم. برایم مهم است که پیام فیلم دلنشین باشد و بعد ببینم که چی گیر من میآید. آیا خودم را تکرار نمیکنم؟ آیا از طریق آن میتوانم خودم را پیدا کنم؟ ته کار آیا یک جمله به من اضافه میشود؟ دقت میکنم ببینم در خود پرستویی به عنوان بازیگر اتفاقی میافتد؟ من از فیلم «بیست» به بعد، سه فیلم کار کردهام. فیلم «1359» را که آقای سالور پیشنهاد کرد نشستیم و با هم دربارهاش حرف زدیم. و خدا شاهد است فقط به خاطر آن جملهای که به من گفت: «مادرم سر سجاده برای این فیلم دعا میکند.» قبول کردم در فیلم باشم. خب من که فیلمنامه نویس نیستم، اما آن فیلمنامه را 9 بار بازنویسی کردیم. به هرحال بعد از این همه سال کار من برای خودم یک پارامترهایی دارم. تجربیات ما هم درنحوه مواجهه با اثر دخیل است. شروع کردیم به گپ زدن با کارگردان چون خلاقیتهای خوبی در فیلمنامه نهفته بود، ولی آن سناریویی که ساخته شد، حاصل 9 بار بازنویسی است که اتفاقا در خیلی جاها من برای تغییر پافشاری کردم. اما قرارمان با آقای سالور این نبود که نتیجه کار این چنین بشود. این فیلم خیلی سوژه بکری داشت که به اعتقاد من و خیلی از آدمهای شناخته شده اهل سینما، اصلا یک سوژه بین المللی بود. ولی واقعیتش سوژه حرام شد. آن اتفاقی که باید میافتاد، نیفتاد. من به عنوان بازیگر تمام تلاشم را کردم تا به فیلم ادای دین کنم، ولی آن چیزی که ما دلمان میخواست، نشد. نقدهایی که شد اذیتتان نکرد؟ در این فضا، ما سعی میکنیم نقدپذیر باشیم. الان هم میبینید که آنقدر نقدپذیر هستیم که همه دارند راجع به سینمای ایران نظر میدهند و این سینما را نقد میکنند. و این نقدها مشکلات بسیاری را به وجود آورده است. بله، متاسفانه آن مرجعی که باید در حوزه سینما تصمیم گیرنده باشد، از بین رفته است. الان شنیدم که در جشنواره فیلم فجر، یک هیاتی از حوزه علمیه میخواهند بیایند و فیلمها را بررسی کنند. من سوالم این است که مگر قرار است ما در سینما چه کاری بکنیم؟ اصلا مگر چه کار کردهایم تا به حال؟ ما که نه میخواهیم فیلم ضد دین و نظام بسازیم و نه فیلم سیاسی. مگر در همه این سالها کار نکردهایم؟ مگر سینما نداشتهایم؟ پس چرا باید مسئولان اصلی تصمیم گیرنده نباشند؟ چرا باید سپاه، نیروی انتظامی و انصار حزب الله درباره سینما تصمیم بگیرند؟ جایگاه همه این نهادها و همه این عزیزان البته محترم است. اما مگر من بازیگر میتوانم درباره سیاستهای سپاه، نیروی انتظامی، انصار حزب الله یا مجلس حرف بزنم و تصمیم گیری کنم؟ پس چرا همه دارند راجع به سینما تصمیم میگیرند؟ 34 سال از انقلاب ما گذشته، آیا همیشه و در همه این سالها چنین ارگانهایی درمورد سینما تصمیم گرفتهاند؟ از زاویه دیگری هم که به ماجرا نگاه کنیم باز باید بپرسیم که چرا وزیر ارشاد، مدیر کل نظارت و ارزشیابی، رییس سازمان سینمایی، شورای پروانه ساخت و... پای تصمیماتی که میگیرند نمیایستند؟ با این وضعیت، اصلا چرا پروانه ساخت به فیلمنامهها میدهیم، وقتی نمیتوانیم پای آن بایستیم؟ در همین ماجرای تجمعی که در مقابل وزارت ارشاد صورت گرفت، آقای سجادپور ایستاده بود پشت شیشه و تجمع انصار حزب الله را نگاه میکرد؟ آقا مگر شما با این عزیزان هم کیش و هم سجاده نیستید؟ پس چرا ساکتید؟ اگر فکر میکنید تصمیمتان برحق بوده و به آن اعتقاد دارید، پای حق و اعتقادتان بایستید. شما آقای سجادپور یک آدم فرهنگی هستید، پس جرات داشته باشید، بروید پایین، به آن برادر انصار بگوئید، برادر عزیز، دو دو تا میشود چهارتا، سینما هم این است، تصویر و ایجاز. این هنر چنین شرایطی را دارد و باید هم داشته باشد. اما شما به جای این کارها میروی پشت شیشه میایستی و حتی شهامت و جرات این را نداری که بیایی پایین و با این آدمها نماز بخوانی. خب با این وضعیت چه ثباتی در سینما هست که من بروم فیلم بازی کنم؟ پس فقط ماجرا به نبود فیلمنامه خوب ختم نمیشود، این شرایط هم در بازی نکردن شما دخیل است؟ ببینید، از آغاز سال 91 تا همین حالا 30 فیلم به من پیشنهاد شده. بعضیها بد نبودند ولی از همان اول میدانستم که مجوز نمیگیرند و به ثمر نمیرسند یعنی در این شرایط چه کسی هست که بخواهد پای این فیلمها بایستد؟ تازه اگر این فیلمها مجوز ساخت هم بگیرند، کسی نیست که از آنها برای اکران دفاع کند. نه، من دیگر رکب نمیخورم. با موافقت اصولی هم نمیروم، فیلم بازی کنم. خیلیها به من میگویند تو بازیگری به این کارها چه کار داری؟ به تو چه؟ تو بازیات را بکن پولت را بگیر. ولی در مورد خودم که دیگر میتوانم نظر بدهم و تصمیم بگیرم. با این شرایط من کار نمیکنم. شما نمیدانید ما در چه شرایط سختی فیلم «خرس» و «من و زیبا» را بازی کردیم. بازیگری که فقط جلوی دوربین رفتن نیست. ما اگر دنبال پول بودیم خب میرفتیم سراغ یک کسبی. استعداد و توانش را هم داشتیم و داریم. ولی من دلم به این خوش است که اگر میروم چله زمستان در فیلم «من و زیبا» بازی میکنم، این فیلم دیده میشود و خستگی از تنم بیرون خواهد آمد. حالا سوال من این است که چرا یک سال باید طول بکشد تا این فیلم اکران شود؟ این فیلم مگر چه اشکالی داشت؟ هر کس از هر طرفی یک چیزی میگوید. یکی میگوید در این فیلم، مسیحتش میچربد، یکی میگوید فلان مشکل را دارد. شورای صنفی هم که یک تکه کلام پیدا کرده «به احترام اربعین فیلم را اکران میکنیم.» آقا شما دیگر دم از اربعین نزنید. بین وزارت ارشاد و حوزه هنری همیشه تعامل خوبی بود. بعد این شورای صنفی آمده وسط و همه چیز را به هم ریخت. من اصلا این شورای صنفی نمایش را نمیفهمم. حوزه هنری میگوید من صد تا سینما دارم و خودم تصمیم میگیرم که چه فیلمی در آن به نمایش دربیاید از آن طرف شورای صنفی میگوید شما حق چنین کاری را ندارید. مدام به هم توهین میکنند. بعد این وسط یک چیزهایی قربانی میشود که حقشان قربانی شدن نیست. چی شد که بازی در فیلم «من و زیبا» را پذیرفتید؟ فیلم «من و زیبا» یک سال طول کشید تا بتواند اکران شود. بعد دیدم که آقای حسنپور در مجله «صنعت سینما» مصاحبه کرده که ما این فیلم را با دست خالی ساختیم. آقای کارگردان شما که پولت را گرفتی، ولی پرستویی هنوز پول نگرفته. من که سرمایه گذار نیستم. تازه این وسط یک عده هم به ما گفتند رانت خوار هستی. ولی در پوستر فیلم اسم شما به عنوان سرمایه گذار آمده است. بله دیدهام. در کنار اسم آقای نوروزبیگی. او دولتی است من هم دولتیام؟ من نمیخواستم در این فیلم بازی کنم. وقتی به من آن را پیشنهاد دادند گفتم نه. این فیلم تماشاچی ندارد. دیگر بعد از این همه سال نبض بیننده در دستمان است. نه اینکه موضوع بد باشد. این از بد روزگار است که ذائقه تماشاچی را عوض کردهایم. ما بودیم که ذائقهاش را تغییر دادیم تا دیگر با این جور فیلمها ارتباط برقرار نکند. بهرحال موضوع متنفی شد. بعد از دو ماه آقای نوروزبیگی گفت یکی از دوستان قابل احترام ما عاشق امام حسین (ع) است و میخواهد کل فیلم را سرمایه گذاری کند. ما هم آمدیم وسط. گفتم بسیار خب. به احترام این آقا که عاشق امام حسین (ع) است ما هم در این فیلم شرکت میکنیم. چون بهرحال من که تهیه کننده نیستم. من خلوت بازیگری را با دنیا عوض نمیکنم. بعد شنیدیم آن آدم انصراف داده است. اصلا من نفهمیدم آن آدم چه جور عاشقی بود که رفت و پشت سرش را هم نگاه نکرد. * به همین خاطر قبول کردید خودتان در این فیلم سرمایه گذار شوید؟ او رفت که من مجبور شدم سرمایه گذار شوم. وگرنه نه پدرم سرمایه گذار بوده نه مادرم. هر چه کارت هم داشتیم سوزاندیم. مطلقا از یک جای دولتی هم کمک نگرفتیم. اگر نهاد دولتی به ما کمک کرده بیاید اعلام کند. به من چه که هفت صبح بروم تنکابن شهردار را ببینم که لودر بگیرم؟ *مثل فیلم «1359» در بازنویسی فیلمنامه هم دخالت داشتید؟ میخواستیم برویم با کارگردان به یک تعاملی برسیم و بگوییم این اصلاحات انجام شود. ولی متاسفانه خیلیها در سینمای ما هستند که از قبل، فیلم را در ذهن خودشان ساختهاند و تمام کردهاند و شما هر کاری بکنی نظرشان عوض نمیشود. گفتیم جمع شویم دور هم و تیمی را ببندیم که بتواند این موضوع را برجسته کند ولی ما حتی مجال روخوانی هم نداشتیم. با شهاب حسینی و دریا آشوری تصمیم گرفتیم که دورخوانی داشته باشیم. بهرحال من با حاتمی کیا و تبریزی هم که کار میکردم حداقل یک ماه دورخوانی داشتیم ولی ما به هر حیلهای به هر لطایف الحیلی سعی کردیم کارگردان را راضی کنیم یک دور روخوانی بگذارد نشد که نشد. *پس چرا این فیلمنامه را قبول کردید؟ یکی از علتهای اصلی که باعث شد من فیلمنامه «من و زیبا» را قبول کنم این بود که یک چیزی در سناریوی این فیلم وجود داشت که مرا به خودش جذب کرد. خیلیها بعدا به من گفتند مگر بیکار بودی و پیشنهاد نداشتی که رفتی این فیلم را بازی کردی؟ نه، پیشنهاد داشتم، اما برخلاف نظر دوستان این فیلم به نظر من اصلا عاشورایی نبود. من آن را اصلا عاشورایی نمیبینم. موضوع «من و زیبا» موضوع روز است. درگیری روحی و روانی که در تمام وجود آدمها هست دستمایه اصلی این فیلم شده. من احساس کردم سئوال فیلم سئوال من هم هست: چرا ما همدیگر را نمیبخشیم؟ چرا مدام با هم دشمنی میکنیم؟ چرا گذشت نمیکنیم؟ برایم این فیلم دقیقا مصداق همین وضعیت سینما بود. همین بحرانی که در آن خانه سینما و وزارت ارشاد و حوزه هنری و... همه به همدیگر پیچیدهاند. دیدم موضوعش چقدر مصداق دارد. آنجا یک آدمی یک خلافی کرده و میخواهد که بخشیده شود. ما میگوییم بسم الله الرحمن الرحیم. یعنی به نام خداوند بخشنده مهربان. خدا میبخشد بعد بنده خدا نمیبخشد. همین جوری است که ما دو سال است خون همدیگر را در شیشه کردهایم. خانه سینما شده خانه فساد و حکم اعدام زنها را میدهند و... آخر آقای سلحشور تو کی هستی که چنین حکمی میدهی؟ یعنی قوه قضاییه عقلش نمیرسد که به این چیزها رسیدگی کند؟ مگر زورگیرها را همین چند وقت پیش اعدام نکرد؟ اگر بفهمد در سینما آدم فاسد هست مگر تعارف دارد؟ یعنی به نظر شما گره اصلی این فیلم میتوانست بازگو کننده همه این مسائل باشد؟ بهرحال موضوع برایم جذاب بود. من اندازهام اینقدرها نیست. آدمی آه و دمی. نمیدانم فردا زندهام یا نه. این همه با آدمهای مهم کار کردم ولی ته تهاش یک چیزی در وجودم هست که تمامش را هنوز نتوانستهاند بیرون بکشند. این ادعا نیست. اشتباه نکنید. من با این موضوع درگیرم. سالهاست که درگیرم و دلم میخواهد یک نفر پیدا شود که بتواند از این پتانسیل به تمامی استفاده کند. آن گروهی که برای فیلم «من و زیبا» انتخاب شد خیلی گروه خوبی بود و پتانسیل بالایی داشت. الان هم بهرحال باز خوشحالم چون مضمون و محتوا حرف خودش را میرساند. قضاوت را اما میگذارم برای اهلاش. منتظرم ببینم بازخوردها چیست. شما از نقدهایی که شده باخبر هستید؟ به صورت پراکنده در اینترنت خواندم که بیشتر روی بازی شما تاکید شده بود که فیلم را به نوعی نجات داده است و مثلا گفته بودند شهاب حسینی هم در حد و اندازه همیشگیاش ظاهر نشده. خب این اصلا برای من خوشایند نیست. کاش جزو کسانی بودم که میگفتند خودم مهم هستم. من اما خودم را جزئی از یک کل میبینم. ظرفیتهای شهاب را همه ما میشناسیم و برای همه ما اثبات شده است. ولی در جریان این فیلم کسانی واقعا قربانی شدند. مثلا دریا آشوری ظرفیتش خیلی بالاتر از این حرفها است ولی بهش مجال داده نشد. اینها بچههایی هستند که تئاتر کار میکنند، فیلم میبینند، به مسائل روز آشنایی دارند، چرا باید این قضاوت درباره فیلم شود؟ شنیدن اینکه فیلم تنها به واسطه بازی من قابل تحمل است برای من افتخار نیست. ظرفیت بازی من خیلی بالاتر از این چیزی است که در فیلم میبینیم. اما فیلم قربانی شد. قربانی خودخواهیهای آدمهای تصمیم گیرنده. یک سال است که در جشنواره نمایش داده شده و تازه یادم هست که در همان جشنواره هم اجازه نمایش نمیدادند. حالا هم بعد از یک سال توپ را انداختن توی زمین ما تازه شورای صنفی اعلام کرده ما به خاطر احترام به اربعین تحریم را میشکنیم. انگار 1+5 را شکستهاند! شما اگر امام حسین (ع) میشناختید و با تمام وجودتان و دلتان او را دوست داشتید فیلم را از 40 روز پیش اکران میکردید نه اینکه ده روز مانده به جشنواره آن هم در حالی که دارند سینماها را آب و جارو میکنند تا جشنواره را شروع کنند فیلم اکران شود. فیلم قربانی شد و رفت. چه کسی میخواهد دست توی جیبش بکند و750 میلیون هزینه را بدهد؟ ولی این دوستان هنری ما در شورای صنفی بد رفتار کردند. برای من برخورنده است. شما با حوزه دعوا داری چرا سر ما منت میگذاری؟ الان از تهیه کننده میشنوم که اصلا اجازه اکرانها را نمیدهند. آخر چرا؟ برای شما آن موضوع نبخشیدن شخصیت «موسی» توسط مردم ده نکته اصلی بود؟ بله، بهرحال فکر کردم نقطه حساس این فیلم تاثیر گرفته از اتفاقات جاری است و چقدر نقل به مضمون است. این نبخشیدن چقدر جدی است. چه در بخش سینما چه در جاهای دیگر. یک انتخابات 88 اتفاق افتاد، هنوز پس لرزههایش هست. آقا همدیگر را ببخشید. تمام شد. این دولت تا عید و دو ماه بعد از عید هست و دیگر تمام. مگر نمیگوییم خدا، پس چرا تخطی؟ چرا از مسیر اصلی او خارج شدن؟ خود کسی که خالق بشر وحشم و انسان و زمین هست را فراموش کردهایم و از غیر او یاری میخواهیم. به عقیده برخی این انتخابات 88 در حوزه سینما تبدیل به محملی شد برای تسویه حسابهای شخصی. یعنی آن گروهی که در سالهای گذشته به هر دلیلی در اقلیت بودند بعد از رسیدن به قدرت به اسم انتخابات 88 انتقام آن سالها را از بقیه گرفتند. اصلا اینها دعواهای قدیمی است. شما درست میگویید. این دوستان قرار بود کار دیگری بکنند. آقای شمقدری قرار بود کارگردان شود، سجادپور فیلمنامه نویس. میرعلایی هم تهیه کننده. چی شد که اینها پست گرفتند؟ حالا آقای میرعلایی میآید و میگوید بازیگرها 500-600 میلیون در سال درآمد دارند. نه آقا! از این خبرها نیست. اصلا آقای میرعلایی چرا نگذاشتی تقوایی کار کند؟ چهار ماه تمام رفتیم و آمدیم که بگذارند تقوایی فیلم «رومی و زنگی» را بسازد. نگذاشتند که نگذاشتند. من به آقای میرعلایی گفتم. گفتم فردای روزگار خدای نکرده اگر تقوایی بمیرد و من ببینم شما در صف اول ایستادهاید همان جا بلند خواهم گفت باعث قتل تقوایی شما هستید. شما تقوایی را کشتید. *حالا با این شرایط میخواهید چه کار کنید؟ قصد کار کردن دارید یا ترجیح میدهید فعلا به کوهنوردی ادامه دهید؟ من عاشق کار کردنم. حق ندارم کار نکنم. یک زمانی هست میگوییم ای بابا من فقط هنرپیشهام، بگذار دو زار گیرم بیاید ولی خاک بر سرمن پرستویی که اگر بخواهم از این راه خرجی زن و بچهام را دربیاورم. من اگر قرار است دیده شوم که خب به اندازه کافی دیده شدهام. دوستان لطف داشتند، جایزه گرفتم. یک جاهایی هم نقد شدهام که هیچ اشکالی ندارد. من با نقد بزرگ شدم. کار کردم که نقد شوم. مدام خودم را زیر ذره بین گذاشتهام تا اشکالاتم را رفع کنم. مگر میشود بیایم بگویم روی دست من مادر نزاییده. من بهترین بازیگر دنیا هستم؟ نمیشود این طور گفت، چون کار بعدی مشخص میکند که من چه کارهام. شاید در کار بعدی با سر زمین بخورم. بازیگری ته ندارد. همین شهاب این همه در فیلمهایش دیده شده. یعنی ظرفیت شهاب همین قدر است؟ نه، نگذاشتند که بدرخشد. نتوانستیم. من دلم نمیخواهد کم کار باشم. از سال 91 تا به الان حتی در یک فیلم هم بازی نکردهام ولی بیاغراق هفتهای یک پیشنهاد داشتهام. ولی آخر چه اصراری است؟ که آمارم بالا برود؟ خیلی مضحک و خنده دار است که فقط داریم آمار میدهیم. مدام مینشینند و میگویند دوستان در گذشته اینقدر فیلم ساختند ما اینقدر ساختهایم. آقا! کیفیت کار را به من نشان بدهید. چه دستاوردی داشتهاید؟ نمیگویم دستاوردی نبوده ولی اندازه ما اینقدر است؟ من عاشق کار کردنم. تنها کسی هستم که در شرایط سخت عاشقانه کار کردم. مثلا «موج مرده» که بخش اعظمی از آن اصلا در آب ساخته شد. یا روبان قرمز! بله، در آن فیلم خدا شاهد است دوستان میآمدند میگفتند میخواهیم به حاتمی کیا اعتراض کنیم که آف بدهد ولی شما را که میبینیم منصرف میشویم. در من دنیایی از انرژی است. از این بیکاری متنفرم ولی وقتی بیکارم دچار انزوا نمیشوم. افسرده نمیشوم. یک دفعه میروم سراغ کوهنوردی. من دوست دارم کار بکنم. میآیند به من میگویند: استاد! ماشاءالله هم که دیگر به همه میگوییم استاد. متنفرم از این لغت. چون استاد یک تعریفی دارد. من خودم میفهمم که استاد نیستم. استاد کسانی هستند که از این عرصه حذف شدند. آنها نیستند که ما شدیم استاد. خلاصه میپرسند استاد! این روزها چه کار میکنید؟ میگویم: هیچی! جواب میدهند پس مشغول استراحید! چه استراحتی؟ من آن موقع که روی صحنه جان میکنم دارم استراحت میکنم. حالا خرج زندگی و خرده فرمایشها و بدهکاریها هم هست. ولی به خاطر این چیزها تن به هر کاری نمیدهم. بالاخره این به به و چه چهها، این اقبال مردم نسبت به آدم باید یک جایی خرج شود.
|
|
|
تاریخ: ۱۵.۱۱.۱۳۹۱
ماژول:
موضوع: خیر
با حضور مسئولان عالی کشوری مراسم اختتامیه سی و یکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در تالار وحدت برگزار شد پنجشنبه 12 بهمن 1391 - 23:12 مراسم اختتامیه سی و یکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر با حضور محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی ایران، سیدمحمد حسینی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حمید شاه آبادی، معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، قادر آشنا، مدیرکل هنرهای نمایشی و هنرمندان تئاتر صبح پنجشنبه، 12 بهمن ماه، در تالار وحدت برگزار شد...
به گزارش روابط عمومی سی ویکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر، سیدمحمد حسینی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، پیش از آغاز سخنان خود اشعاری با مضمون هنر و هنرمند قرائت کرد. وی در ابتدای سخنان خود تئاتر را حسی ترین هنر روزگار و قطعه ای از غم، شادی، درد و رنج آدمیان دانست و افزود: هنرمند برای ارائه این مفهوم تمام وجودش را عرضه کرده و روح کلمات را به روح نمایش تبدیل می کند تا با روح مخاطب درآمیزد.حسینی در ادامه یادآور شد: اگر امروز با پدیده و خیزش اسلامی مواجه هستیم، بی تردید از تلاش هنرمندان دلسوز جهان اسلام در سه دهه گذشته تاثیر گرفته است. هنر آن گاه که از حقیقت سخن می گوید تاثیری نامیرا خواهد داشت و این سده آغاز تعامل فرهنگ ها و رسوایی نیرنگ هاست، البته این تقابل از نگاه نظام سلطه است.وی با بیان اینکه این ملت ها هستند که در مسیر عقلانی و منطقی سرنوشت خود را رقم می زنند، اظهار کرد: اگر غنی ترین رمان های جهان از ادبیات کشورمان وام می گیرد، چرا نباید ادبیات نمایشی به میراث بی قیاس مردان حقیقت جو بیشتر تکیه کند. آمارها نشان می دهد از میان 130 اثر نمایشی در جشنواره 125 اثر زاییده مائده های سرزمینی است.وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در ادامه افزود: در آغازین سال دهه چهارم این جشنواره، هنرآفرینان جوان خوش درخشیدند. همچنین استقبال بی نظیر مردم نشان دهنده حضور آثاری موفق است. علاوه بر این، کیفیت برخی آثار در سطح جهانی بود. وی ادامه داد: در این راستا نشان علمی درجه یک فرهنگ و هنر کشور به چند شخصیت گرامی عرصه نمایش که عمری فیض آسمانی و روح ایمانی به سبز کردن خاطر ملت ارزانی داشتند به دست رئیس جمهوری اسلامی ایران، اهداء خواهد شد.در ادامه این مراسم داوود رشیدی از هنرمندان پیش کسوت تئاتر طی سخنانی تئاتر را هنر اندیشه و هنری فاخر دانست و گفت: تئاتر هنری انسان ساز است و به دلیل بالا رفتن آگاهی های عمومی و رشد تحصیلات آکادمیک، مخاطبان جدیدی آمده اند؛ چراکه تئاتر به دلیل زنده بودنش نسبت به سینما و تلویزیون خاص تر است.وی با بیان اینکه بودجه ای که در اختیار تئاتر قرار گرفته بسیار محدود است، تصریح کرد: در حال حاضر نیار به تقویت این بودجه وجود دارد. حدود 150 هزار هنرمند در عرصه تئاتر کشور فعال هستند که نیاز به حمایت بیشتری دارند. بنابراین باید از فعالیت های نمایشی شهرستان ها که بودجه فرهنگیشان از طریق استانداری ها تامین می شود، حمایت بیشتری کرد تا تئاتر در شهرستان ها نیز ارتقاء یابد.رشیدی بودجه تئاتر را نسبت به سینما و تلویزیون ناچیز دانست و افزود: دستمزد هنرمندان تئاتر هیچ گاه جبران زحمات آن ها را نمی کند. ایجاد ردیفی مستقل در بودجه عمومی کشور برای تولید تئاتر فاخر با استانداردهای روز دنیا از مهم ترین مطالبات هنرمندان تئاتر است؛ بنابراین از مسئولان می خواهیم که به دیدن تئاتر بروند تا از نزدیک با اثرات مثبت تئاتر آشنا شده و برای حل مشکلات و کمبودهای آن اقدام کنند. بنابراین با احترام از رئیس جمهور می خواهیم تا این قدم را برداشته و به تئاتر رونق بیشتری بدهند.در ادامه کلیپی از فعالیت های ژاله علو، عزت الله انتظامی، محمدعلی کشاورز، جمشید مشایخی و داوود رشیدی پخش شد.سپس حاجی خانی مدیر کل امور مدیران ارشد و اهدای نشانهای دولتی، طی سخنانی گفت: هیئت مدیران به منظور تجلیل از هنرمندان پیش کسوت ایرانی به پنج تن از نقش آفرینان عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون که بیش از نیم قرن فعالیت مستمر و موثر داشته اند و خالق آثار ارزشمندی بوده اند از سوی رئیس جمهوری اسلامی ایران نشان درجه یک فرهنگ و هنر اعطاء می کند.وی در ادامه بیوگرافی محمدعلی کشاورز و داوود رشیدی را قرائت کرده و خاطرنشان کرد: ژاله علو، عزت الله انتظامی و جمشید مشایخی به دلیل کسالت نتوانستند در این مراسم حضور یابند.سپس محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی ایران، اسفندیار رحیم مشائی، سیدمحمد حسینی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و داریوش ارجمند برای اعطای نشان داوود رشیدی و محمدعلی کشاورز روی صحنه حاضر شدند.محمدعلی کشاورز، هنرمند پیش کسوت تئاتر طی سخنانی ضمن قدردانی از مردم ایران اظهار کرد: من از بین مردم آمده ام و ما همه چیزمان باید در راه سرزمین عزیزمان باشد، رئیس جمهور نیز برای آبادانی این کشور بسیار تلاش کرده اند. زنده بودن و سلامتی را برای تمام مردم ایران و رئیس جمهور آرزومندم.در ادامه، جوایز بخش مسابقه بینالملل اهدا شد.با پخش تصاویری از ثریا شیرزادی - هنرمند پیشکسوت حوزه تئاتر در کرمانشاه، - بهروز بقایی - بازیگر تئاتر - و محمود استادمحمد - نمایشنامهنویس و کارگردان تئاتر ایران- از این سه هنرمند تقدیر شد. در ادامه کلیپی از زنده یاد حمید سمندریان، پدر تئاتر ایران، با صدای مرحوم خسرو شکیبایی برای حاضران پخش شد و بدین ترتیب از این دو هنرمند در این مراسم یاد شد.در پایان نیز از مدیران ارشاد استان هایی که جشنواره مناطق را در استان های کهکیلویه و بویراحمد، لرستان، گیلان و منطقه آزاد چابهار برگزار کرده بودند، تقدیر شد.
گفتنی است، مسئولان تئاتر کشور و همچنین جمع زیادی از هنرمندان تئاتر در این مراسم حضور داشتند.
ارسال شده توسط: مدیرسایت
|
|
|
تاریخ: ۱۱.۰۸.۱۳۹۱
ماژول:
موضوع: خیر
عصر روز چهارشنبه مورخ : 1391/08/10 ساعت : 4 در دفتر انجمن هنرهای نمایشی شهرستان میبد با حضور : محمد رضا ابوالحسنی رئیس انجمن نمایش استان ، سید علی حسینی رئیس اداره ارشاد میبد و ...
عصر روز چهارشنبه مورخ : 1391/08/10 ساعت : 4 در دفتر انجمن هنرهای نمایشی شهرستان میبد با حضور : محمد رضا ابوالحسنی رئیس انجمن نمایش استان ، سید علی حسینی رئیس اداره ارشاد میبد ، سید ابوالفضل دهقانی نماینده سابق انجمن نمایش میبد ، حسین آقایی نماینده جدید انجمن نمایش میبد و محمد جواد آقایی میبدی سرپرست گروه تئاتر جوان و دیگر دوستانی که اظهار داشتند شورای صدور پروانه نمایش هستند جلسه تودیع و معارفه نماینده جدید انجمن نمایش میبد برگزار شد .
در این جلسه ابتدا حسین آقایی از مشکلات تئاتر شهرستان یبد گفت و اظهار داشت که کمبود امکانات در شهر میبد را باید از طرف استان جبران نمود و انجمن میبد نیازمند امکانات جدید است .
بعد از آن محمد رضا ابوالحسنی از نحوه صدور پروانه نمایش گفت و کلیه برنامه هایی که باید در آینده توسط انجمن اجرا شود . همچنین اضافه کرد که باید افتخار کرد که در میبد نیروهای خوبی هستند واقعا محمد جواد در اجرای امسال ثابت کرد که به رشد قابل توجهی رسیده است . چنا جملات نمایش را مثل بلبل بیان می کرد که همه آنها واضح و قابل شنیدن بود . و باید این دوستان را کمک کرد تا رشد کنند . و واقعا شما مدیون سید ناصر امامی هستید . و در ادامه سید ابوالفضل دهقانی از کم لطفی ستاد جشنواره سال قبل گفت که چرا نسبت به یک شهرستان باید اینقدر بی تفاوت بود . و هر چه جوایز و افتخار است نصیب یزدی ها شود در این صورت باید نام جشنواره را بگذارید جشنواره شهرستان یزد نه استان یزد .
در ادامه رئیس ارشاد آقای حسینی گفت : بنده در این جریان بر اساس قانون هر حرکتی را براساس چهار چوب قانون پیگیری می کنم و امیدوارم موفق باشید .
در ادامه مباحث که بر سر موضوع بودجه و حواشی تئاتر بحث و جدل هایی شکل گرفت که در این بین به علت اینکه محمد جواد آقایی باید به سر صحنه نمایش سیمرغ می رفت با عجله و سریع و واضح گفت : بنده به آقای آقایی مسئولیت جدید را تبریک می گویم و امیدوارم که بتوانید موفق باشید . اما باید چند چیز را عنوان کنم . اول اینکه گروه ما تا زمانی همراه انجمن هست که منافع گروه به خطر نیفتد و بتواند گروه رشد کند . دوم اینکه در کار سیمرغ بنده تا بعد از اعلام نتیجه بازبینی از هیچ کس کمک نگرفتم چون می خواستم یک کار را خودم به تنهایی به جشنواره برسانم و خدا را شکر موفق شدم . و بعد از آن از استادم سید ناصر امامی دعوت کردم و در 5 روز نهایی جهت رفع عیب به کمک ما آمدند . سوم اینکه سعی شود انجمن نمایش میبد انحصاری و مختص یک گروه نشود و متعلق به همه گروه ها باشد که اگر این طور نباشد من و گروهم شخصا به عنوان یکی از مخالفان انجمن نمایش خواهم بود . من منتظر یک حرکت خوب و رو به رشد هستم که اگر انجمن نتواند گروه ما به تنهایی این مسیر را طی خواهد کرد .
و تقریبا در پایان جلسه بود که جلسه را در ادامه بحث دوستان دیگر جهت اجرای نمایش سیمرغ ترک گفت . و در این فکر بود که چرا باید من همه شهوت خودبینی ببینم عاز بزرگی ، میل به چیرگی بر دیگران ...
ارسال شده توسط: مدیرسایت
|
|
مجموع 23 on 3 در صفحات 10 در هر صفحه
<< ۱ ۲ ۳
تصویری از گرامیداشت پانزدهمین سالگرد تاسیس
گروه تئاتر جوان میبد و اختتامیه نمایش سی مرغ ، سیمرغ
(آبان ماه 1391)
تصویری از آخرین روز حضور کوروش زارعی در کارگاه نمایش گروه ( شهریور ماه 1392 )