در این سال ها كارهای زیادی برای تئاتر استان ها انجام شده است. بارها گفته اند و شنیده ایم قرار است تئاتر استان ها موقعیت و جایگاه بهتری بیابد تا كمی از بار مشكلاتشان كاسته شود. از طرح استقرار گروه ها گرفته تا ساخت تئاترشهرهای استانی و ده ها طرح دیگر تدابیری بودند كه برای این موضوع اندیشیده شد و ظاهرا چندان هم مفید نبوده اند و هنرمندان استان ها را به این عقیده رسانده اند كه روزهای تئاتر شده است هر سال دریغ از پارسال!

پیمان كریمی یكی از هنرمندان تئاتر استان هاست. او 23 سال است در زمینه تئاتر فعالیت دارد. 15 سال در استان زنجان و چهار سال در مشهد فعالیت كرده است. حالا هم حدود چهارسال می شود به اصفهان آمده است.

او وضع تئاتر شهرستان ها و پیرو آن كل كشور را تاسف بار می داند و تاكید می كند: ما گروهی هستیم كه سال گذشته توانستیم به بخش رقابتی جشنواره ورود پیدا كنیم، اما حالا دوست دارم بیایید و ببینید برای تمرین كار تازه مان یك پلاتو از اداره كل ارشاد اصفهان گرفته ایم كه هر روز با یك وانت دكور را می آوریم و آنجا می گذاریم. بعد از تمرین هم دكور را جمع می كنیم و می بریم تا فردا!

اینجا تئاتر جریان ندارد

این هنرمند اظهار می كند: مشكلات ما یكی دوتا نیست. تمام امیدمان هم این است كه كارمان به جشنواره تئاتر فجر ورود پیدا كند و این امید را داشته باشد كه اجرای عمومی بگیرد. البته امسال گفته شده تضمینی برای اجرای عمومی كارهای جشنواره وجود ندارد. قطعا اولین نام هایی كه از این فهرست خط می خورند همان سه تئاتر شهرستان هاست كه هر سال سهمیه اجرای عمومی می گرفتند.

كریمی ادامه می دهد: البته سال گذشته هم نام های تئاترهایی كه اجرای عمومی گرفته بودند در حالی اعلام شد كه هیچ یك از كسانی كه كار را انتخاب می كردند به تماشای كار ما ننشستند. این در شرایطی است كه در فراخوان ها نوشته می شود كاری می تواند در جشنواره شركت كند كه دست كم ده روز اجرای عمومی در استان رفته باشد. اجرای عمومی برای چه كسی؟ برای صندلی های خالی! آن وقت ما با این همه مشكلات به تهران می آییم و بدون این كه كارها را ببینند دست به انتخاب می زنند.

او تاكید می كند: نه حمایتی از ما می شود و نه كسی كارمان را می بیند. حالا وقتی كه می آییم مگر چه می كنند؟ كارهایی را كه به واسطه حضور برخی بازیگران و نام كارگردان ها مخاطب دارد در تئاتر شهر مستقر می كنند و ما را می فرستند تالار هنر. حالا باید خودمان راه بیفتیم و مردم را جمع كنیم بیایند كار را ببینند!

جشنواره ها مسیر درست را گم كرده اند

امیرحسین نوروزی، كارگردان و فعال تئاتری استان كهگیلویه و بویراحمد است. او با تاكید بر این كه دیگر انگیزه ای برای فعالیت در تئاتر وجود ندارد، می گوید: هیچ جشنواره ای در كشور ما مسیر درست را طی نمی كند و به تكامل هنر نمی انجامد. برای همین هم مخاطب ندارد. تئاتر بدون مخاطب واقعا به چه درد می خورد؟ حیات تئاتر با وجود بازیگران و تماشاگران معنی پیدا می كند.

او ادامه می دهد: یك نفر برود همه دنیا را بگردد و ببیند آیا كشور دیگری وجود دارد كه مانند ایران تئاترش را به پایتخت و غیرپایتخت تقسیم بندی كرده باشد؟ باور كنید هیچ جا این طور نیست. همین نگاه های غلط و خط كشی های بی دلیل موجب شده همه توان تئاتر كشور در تهران بماند و میان یك گروه خاص تقسیم شود.

این هنرمند می افزاید: سال گذشته هم دانشگاهی من كه ساكن تهران بود، توانست اجرای عمومی بگیرد و من نتوانستم! واقعا چرا باید بعد از جشنواره نمایشنامه و كار من به خاك سپرده شود؟ آیا این گناه بزرگی است كه من در تهران حضور ندارم؟

او تاكید می كند: مدیران تئاتری ما در یك كلاف سردرگم در خود می پیچند و هر چه زمان می گذرد هم بیشتر از محیط پیرامون خود غافل می شوند. گویی اصلا دقت ندارند دور و برشان چه می گذرد و چه اتفاقی می افتد. برنامه تئاتر شهرستان ها در یك چیز خلاصه می شود؛ بی برنامگی!

طرح خوبی كه جواب نمی دهد!

نوروزی درباره تاثیر كارهایی چون استقرار گروه های استانی هم می افزاید: اگر این طرح خوب بوده است چرا بعد از سه سال هیچ بازخوردی ندارد؟ چرا نمی تواند تاثیرگذار باشد؟ چون از ابتدا برنامه ریزی درستی نداشته است.

او ادامه می دهد: این را هم بگویم كه نه مشكل از تئاتری هاست و نه از بودجه. ما پول داریم، اما بلد نیستیم آن را چگونه خرج كنیم.

این هنرمند در پایان می گوید: مشكلات آنقدر زیاد شده است كه این روزها به همه می گویم بیایید درباره تئاتر حرف نزنیم. تئاتر شرایطش عذاب آور و تلخ شده و از ریتم حیات افتاده است. كار از این حرف ها گذشته، تئاتر دیگر نبض ندارد و مرده است؛ تمام شده است. بنویسید تئاتر نقطه و بروید صفحه بعد!