الوند: در کشور  ما  بارها  دیده شده گروههای تئاتر شکل گرفته  و باز  پا شیده شده  و ماندگار  نبوده است . چرا  گروهها تداوم ندارند ؟ چرا گروهها  کنار هم جمع نمی شوند ؟ شاید  امروز بخشی از دليل آن  مالی باشد.  بخش دیگرش هم  رقابتها و چشم و هم  چشمی باشد. فرو پاشی بسیاری از گروههای تئاتر به خاطر نداشتن گفتمان  درست است. چون ما گفتمان  درست  و شکل درست  دمکراسی گفتمان  را یاد نگرفتیم. در ایران  بايد تفکر  تئوری و عمل همزمان با هم  در تئاتر آموزش  داده شود، عمل تئاتری اگر درست تعریف نشود فرو پاشی  و تنهایی ها  اتفاق  خواهد افتاد.از سويي بن بست هجرت  را هم خواهیم داشت.

سعيدي كياسري: خسران عدم ثبات در مديريت را چگونه مي بينيد؟

الوند: ما بسیاری از نویسنده ها و کارگردانان  را داشتیم که تا چند سال  پیش آثارشان  بر روی  صحنه بود، اما حالا  کجا هستند؟ ما داریم حافظه تاریخی و فرهنگیمان را از دست می دهیم. همزمان با خیلی  از کنش های  فرهنگی، حاقظه تاریخی مان را از دست دادیم. ما کالا زده و مصرف گرا شدیم. اینها مباحثی  است که باید در مدیریت  تئاتر به آن پرداخته شود.چرا وقتی مدیریتها فصلی هستند و مرتب عوض می شوند و مدیریت جدید می آید  همه چیز تغییر می کند؟ به خاطر اینکه  فاقد برنامه ریزی،  فاقد مشورت و فاقد همگرایی هستند.  ما تمرین همگرایی نداریم.

سعيدي كياسري: مدیری با تخصص هنری در تئاتر مي تواند موفق باشد  يا مدیری که بدون تخصص هنری شاخصهاي يك مدير مطلوب را داشته باشد؟

الوند: قطعا مديري كه داراي شاخصه هاي مطلوب مديريت باشد موفق تر است. من  به شهر های  مختلف كشور سفر كردم. در بسياري از شهرها مردم  اداره فرهنگ و ارشاد و موسسات فرهنگی  را نمی شناسد. ولی به خوبي یک موسسه يا مركز  تجاری را می شناسند.ما به لحاظ  نهادهای اجتماعی دچار ضعف  هستیم و آموزه های مدنیت را داریم و لی در عمل انجام نمی دهیم.

 سعيدي كياسري: راه برون رفت از اين چالش در چه چيزي مي تواند باشد؟

الوند:همزمان با شکل گیری آموزشکده های هنری و نمایشی  باید درسهای  جامعه شناسی  و تاریخی جدی  گرفته شود  و فلسفه نیز  به بچه ها آموزش داده شود.هدف این نیست که  تکنیک و ادبیات آموزشی  را فقط ارائه دهیم،  ولی ما باید در کنار این آموزه ها  فلسفه هنر هم داشته باشیم. بسیاری از هنر مندان به این  سو می روند  که آموزه های قدیمی را کنار بگذارند  و به سمت  و سوی جدید ی  بروند. شاید  خوب بودن یک اجتماع  یا جامعه از سر اتفاق یا تصادف باشد، اما همگرایی ، نگهداری  و ا لگو دهی  آن بسیار  مشکل است. ما باید  فکر کنیم چرا  مردم  ما ادارات فرهنگی را نمی شناسند ولی مجتمع های تجاری را می شناسند . اینها فرآیند کالا زدگی  ما است ، آیا ادارات فرهنگ و ارشاد ما  روی الگوهای مدیریتی کار نمی کند؟  چرا ما درصد کتابخوان پاييني داریم؟این ها مسائلی  است که وزارت  فرهنگ و ارشاد  و وزارتخانه  های دیگر  باید به آن  بپر دازند. باید پژو هشکده  های مختلف ایجاد شود ،ما فقط به بازیگری  تئاتر  نیاز نداریم.  ما خیلی چیز های  دیگر کنار  اینها نیاز داریم  که افراد و شاکله  اجتماعی  و سازه های خودمان  را محکم کنیم  تا گروهها از هم نپاشند چرا كه این ها همه سر مایه ما است.

 سعيدي كياسري:عمده مشكلات فعلي تئاتر كشور مان را در چه مي بينيد؟

الوند: مشکل عمده ما در تئاتر کشور،عدم بر نامه ریزی  در نوع مدیریت است. در اين نوع مدیریت،برنامه ریزی جامع  برای تئاتر و تداوم آن وجود ندارد، خیلی از سازمان های دیگر  دخالت بی مورد و اظهار نظر غیر کار شناسانه  می کنند  و تئاتر مورد اظهارنظر های غیر کار شناسناسانه  قرار می گیرد  و این صدمه می زند .ما باید آنقدر سطح فرهنگی مردم را بالا ببریم که مسائل غیر معمول در نمایشها و فیلمها  مردم  را بر سر ذوق نیاورد. اینها  نباید  برای ما مصداق  خنده و شادی باشد. ما خلاء  ایجاد کردیم که برخي مردم به سوی ماهواره و شبکه های اینترنتی غیر معمول  می روند. پس باید بر روی فرهنگ ، تئاتر ، موسیقی  و نمایش  آنقدر کار شود  که مردم ما به سمت شبکه های ماهواره ای غیر معمول نروند.