مسئولین چرا حتی یک ذره برای نمایش سیمرغ ارزش قائل نشدند . چرا هنرمندان را باور ندارند ؟ چرا فقط به فکر نگه داشتن میز و کرسی مدیریت خود هستند ؟ چرا یادشان رفته این میزها و کرسی ها هیچ وقت وفادار نبوده است ؟ چرا نمی دانند نسبت به فرهنگ مردم خود مسئولند ؟ چرا فکر می کنند که این هنر است که فرهنگ را خراب می کند و چرا برعکس فکر نمی کنند ؟ چرا هزار چرا را جواب نمی دهند ؟چرا ؟؟؟ چرا ؟؟؟ چرا ؟؟؟؟؟!!!!!! آیا ارزش این را نداشت فقط یک بار از این نمایش دیدن کنید و فقط بگویید : اَه .... چه باید کرد ؟باید رفت و یا ماند تا آینده درست شود ؟

آیا فکر کرده اید چرا مردم ما برای غذای روحشان حاضر نیستند یک ریال بدهند ولی برای غذای جسمشان میلیون ها خرج می کنند . چون نمی دانند که غذای روح راه درست زندگی کردن و درست خوردن غذای جسم را یاد می دهد !!!! چرا فکر نمی کنیم که باید فکری کرد برای فرهنگ مردم ؟؟؟!!!! چرا باید در صف غذاهای نذری مثل .... به جان هم بیفتند و به همدیگر فحش و ناسزا بگویند ولی برای غذا روح حتی دو نفر صف نکشند و اصلا برایشان ارزشی نداشته باشد . مگر نمی دانند که شکم با یک ذره غذا هم سیر می شود ولی روح با دنیا غذا سیر نمی شود . چرا به فکر نمی رویم تا از فکر بسته و توخالی بیرون آییم به فکر فرو رویم و بگوییم از زبان هدهد نمایش سیمرغ که می گفت : و من همه شهوت خودبینی دیدم ... عاز بزرگی ، میل به چیرگی بر دیگران ... مرغان محبوب، روزهایم در اضطراب می گذرد . دلواپسم ... چون در میان خود جز جنگ و جدل بر سر جاه و مقام یا یک وجب جا یا مشتی دانه نمی بینم . تا کی می توان دوام آورد . بیایید از خود و خودبینی در گذریم . ما را سطانی است شهریاری ذولقدر و فرمانمروایی راستین . باید در پی یافتنش برآییم و گرنه خانه مان در گذرگاه باد است و نابودیمان حتمی .... و به نظر من یافتن حقیقت بزرگترین چیزی است که در سیمرغ باید یاد گرفت . و ای کاش خود را می شناختیم تا خدای خود را بشناسیم و ای کاش اینها شعار نبودند ... 

اینها همه درد دل ماست برای ما ....